Spotykamy się w Warszawie, Kaliszu, Drawsku, w… !

Po drodze mijamy odrestaurowane kamienice, jak i codzienne bloki Warszawy. Niektórzy są zaskoczeni, jak otoczenie może być różnorodne i kontrastujące. Odnajdujemy kamienicę, jak z filmu „Dom”, wchodzimy na dziedziniec z zielonymi drzewami i dostrzegamy tabliczkę PFDiM. Paweł Walecki – koordynator programu „Równać Szanse 2020”, serdecznie nas wita.

Swoją przygodę z Równać Szanse rozpoczynał tak, jak my. Pochodzi z miejscowości 2,5 tyś mieszkańców, lubi współpracować z ludźmi i działać, a nie narzekać. Zrezygnował z pracy w ministerstwie i wybrał pracę w fundacji.  

Porównując warunki nasze do naszych rówieśników z dużych miast zadał nam pytania m.in.: „ Boicie się zmian? Komu łatwiej jest nauczyć się radzić sobie ze zmianami? Pokonywać wyzwania, odważnie wykraczać poza swoje strefy komfortu, po prostu uczyć się i chcieć działać? Ile razy w ciągu dnia zmieniamy grupy rówieśnicze? Jak organizujemy sobie transport do szkoły, na zajęcia pozalekcyjne?” Paweł pracuje m.in. z nami, bo widzi, jak wielki postęp robimy ucząc się praktycznych rzeczy potrzebnych w życiu. Np. Jak dotrzeć na miejsce spotkania z Julią i Andrzejem z Młodzieżowego Strajku Klimatycznego? Zapytaliśmy po drodze miłą panią, mieszkankę Warszawy.

Zachęcała nas do odwiedzenia Powązek, by poznać historię i dumę naszego narodu. Osądziła: „Niepotrzebne Wam spotkanie z młodymi z MSK”. Julię poznaliśmy z telewizji. Andrzej, w tym roku zdawał maturę międzynarodową. Są starsi od nas i dużo więcej wiedzą nt zmian klimatycznych, mają większe doświadczenie. Rozmawialiśmy, jak będzie wyglądało nasze życie za 30 lat? Czy susze, gwałtowne ulewy, wichury, brak wody pitnej będą już codziennością? Dlaczego teraz, jest moment na wybór : sprawiedliwa transformacja / nieograniczony konsumpcjonizm? Jak dyskutować, bez ataków na tych co mają inny punkt widzenia? Dlaczego, do życia nas – egoistów, konieczna jest solidarność między nami?  Jakich motywatorów do działania ludzi użyć: strachu, danych, przykładów, autorytetów…? A, może wszystkiego po trochu?

Dziękujemy Pawłowi, Julii, Andrzejowi, pani Warszawiance za spotkanie i rozmowy, dzięki którym doświadczyliśmy, że zmiany „nie straszą”, a zachęcają do działania. Wieczorem na Placu Zamkowym obie Amelki, Ola, Martyna, Benia, Hania zainicjowały wspólny taniec. Ochoczo dołączali do nas Warszawiacy i w rytm muzyki Latynoamerykańskiej czuliśmy się „tacy sami, bez ściany między nami”... Dużo radości dał nam też, spontaniczny taniec Huberta, Filipa, Miłosza i Kamila. Do hotelu wróciliśmy przed północą. Rano przy śniadaniu, już rozmawialiśmy nt: „co i jak zmienić u nas”? W pociągu do domu, już konkretyzowały się pomysły. Spotkajmy się w Warszawie, Kaliszu Pomorskim, Drawsku, w … Spotkajmy się